Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Duo Reges: constructio interrete. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias;

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes.
Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.
Ea possunt paria non esse.
Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.
Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.

Omnesque eae sunt genere quattuor, partibus plures, aegritudo, formido, libido, quamque Stoici communi nomine corporis et animi ¾donÆn appellant, ego malo laetitiam appellare, quasi gestientis animi elationem voluptariam.

Sed fortuna fortis;: Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis.
Stoici scilicet.: Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.
Bork: Consequens enim est et post oritur, ut dixi.
Bork: Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum
cuique concedere.

Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis
Epicurum nosse quam ceteros.

Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Duo enim genera quae erant, fecit tria. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni;

Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum.
Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.
Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.
Stoici restant, ei quidem non unam aliquam aut alteram rem a nobis, sed totam ad se nostram philosophiam transtulerunt;
Quid censes in Latino fore?

Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Bork Tuum credibile? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Minime vero, inquit ille, consentit. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Ego vero isti, inquam, permitto. Eam stabilem appellas.